အေမွာင္ကို အေရာင္သုတ္ထားေရ အလင္း

“ေမာင္နီသာ နက္ဖန္ခါ မင္းမ်က္လံုးတိအားလံုးေကာင္းလားျပီး ကမာၻၾကီးကို မင္းျမင္တြိရဖို႔ဗ်ယ္။”
ဆရာဝန္ေျပာေရ စကားကိုနားေထာင္ယင္း သူေကာင္းဝမ္းသာလားသည္။
အေဂါင္႔နေဂါင္႔ပင္ နက္ဖန္ခါသည္သူ႔ အတြက္ရင္ခုန္ဖို႔ေကာင္းနီဗ်ယ္။နက္ဖန္အယင္ေရာက္ပါဖိ…။
……….။……….။………..
ေနာက္တနိ မိုးထ ဆရာဝန္က မ်က္လံုးကို စည္းထားေရ ပတ္တီးတီးတိကို ျဖည္လိုက္ျပီး
တျဖည္းျဖည္း မ်က္လံုးဖြင္႔ခိုင္းသည္…။
ဆရာဝန္ နန္႔ ဝန္ထမ္းတိျပီးေက ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ သူၾကည္႔ မိစြာက သူ႔မ်က္နွာ။မ်က္နွာတစ္ျခမ္းက အမာရြတ္တိနန္႔ ျပည္႔နီသည္။ အေခ်ခါ ရပ္ကြက္မီးမွာ မျမင္းမစမ္းနန္႔ ျပီးလို႔ သူရခေရ ဒဏ္ရာမွန္း တစ္ေယာက္ေလ႔ မေျပာပဲ သူသိပါသည္။သို႔ေသာ္ ေအေလာက္ဆိုးရြားနီလိမ္႔မည္ဟု သူလံုးဝမထင္ထားခ။
သူဆက္ျပီး စိတ္မညစ္ခ်င္ ပတင္းေပါက္အျပင္ကို ရာ ျမင္ခ်င္ေဇာနန္႔ လွမ္းၾကည္႔လိုက္သည္။
“အိုး…. ပေဇာင္လွလိုက္ေတ ကမာၻၾကီးလဲ….”
သူ႔ စိတ္ထဲက အမွတ္တမဲ႔ ေျပာျပီး အိမ္သားတိမလာခင္ အနားယူနီလိုက္သည္။ဆရာဝန္ လက္ေဆာင္ပီးခေရ နီကာမ်က္မွန္တပ္ျပီး ဆရာဝန္မၾကည္႔ဖို႔ တားခေရ TVကိုဖြင္႔ခိုင္းဗ်ယ္ TVဇာတ္လမ္းကို စိတ္ဝင္တစား သူၾကည္႔နီမိသည္။
ဇတ္လမ္းမွာ ရိုက္ျပထားသမွ် အားလံုးက သူ႔အတြက္ အဆန္းခ်ည္းရာ ျဖစ္သည္။သူေဌးသား သူေဌးသမီး ဘဝကိုျပထားေသာ ဇတ္လမ္းရာ ျဖစ္သည္။ယင္းဇတ္လမ္းမွာ ပင္ သူေမ်ာပါလားခသည္။
……..။……..။………
အိမ္သားတစ္ေယာက္၏ အကူညီျဖင္႔ သူ အိမ္ဟုေျပာေသာ နီရာ ကို ေရာက္လာျဖစ္သည္။
“အင္း…အိမ္က အငယ္႕႔ေခ် …တစ္အိမ္လံုး ၾကပ္ခိုးတိနန္႔ ညစ္ပတ္နီေရ…ၾကည္႔ခရေရ ဇတ္လမ္းထဲက အိမ္နန္႔ တျခားစီ”
သူ႔ စိတ္ထဲမွ ေရရြက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ညစသားေရာက္မွ စ်ီးသိမ္းလို႔ ျပန္လာေရ မယားလို႔ေျပာေရ ေကာင္မေခ်ေရာက္လာသည္။ဆီးရံုမွာ မဲေပါက္ျပီး အခမဲ႔(အလကား)မ်က္လံုး ခြဲျပီးဆင္းလာေရ လင္ကို လာမၾကိဳႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ သူ႔ရို႕ကမြဲစြာကိုး။သူရုတ္တရက္ သတိရလိုက္မိသည္။မယား၏ အိမ္ဝကပင္ ႏုတ္ဆက္ေသာ အသံကိုေတာ႔ မွတ္မိသည္။ရုပ္ကိုေသခ်ာမျမင္ရ။
တန္းခါးကြယ္ရာေနာက္ကနီ ျဗဳန္းခနဲ႔ ေပၚလာေရ အရုပ္ မြဲေျခာက္ေျခာက္ ၊ဆံပင္ ျပာႏွမ္းႏွမ္း ၊မ်က္စိကာနာ နန္႔ ၊အေရးထဲ ႏွေခါင္းက စုတ္ခြ်န္းခြ်န္း၊လံုးဝၾကည္႔လို႔ မေကာင္းေရ မမတစ္ေယာက္ကို သူဇာျဖစ္လို႔ သမတက္ခမွန္း တစ္ေယာက္တည္း မီးခြန္းထုတ္မိသည္။
အသံ ဟုတ္ေတ အသံေၾကာင္႔ရာမနား။အနီးမွာ လာထိုင္ေရမယားက အားရပါးရရယ္ျပသည္။ ပါးျပင္တစ္ခုလံုး ႏွမ္းခိုးလား ညွင္းလား မေသခ်ာေရ အစက္အေျပာက္ တိနန္႔ ျပည္႔လို႔ ဆလိပ္ေငြ႔တိ ရိုးျမီက်ခစားထားေရ ႏုတ္ခြန္းမည္းမည္းၾကားကနီ ကြမ္းစားလို႔ နီရဲ ဝါက်င္နီေရ သြားႏွစ္ျခီလံုး ေပၚေအာင္မယားကႏုတ္ဆက္သည္။ သူ မ်က္လံုးကို မိွတ္ျပီး အားယူဗ်ယ္ ျပံဳးျပလိုက္သည္။
……..။……..။……..
“စားေလ အကို ၾကက္သားကို…ယာ အရိုးမႏႊာတတ္လို႔ မနား ခါတိုင္းပိုင္ ႏႊာပီးေမခ”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနန္႔ မယားက ၾကက္သားတုန္း ကို ထမင္းစားေရ လက္နန္႔ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ ဗေရဂါးဟင္းရည္ အစပ္ကို တစ္ေယာက္တည္းေသာက္ျပီး အျပင္ကို စူးစမ္းဖို႔ ထြက္လာသည္႔ သူမ၏ ႏွပ္ကို “ရႈးခနဲ႔” ဝင္ေအာင္ လုပ္လိုက္သည္။ အတင္း စုတ္ယူလိုက္ေသာ္လည္း လမ္းတစ္ဝက္ထိရာ ဝင္ေသာႏွပ္ကို မယားက ဂရုမစိုက္အား ထမင္းစားေရ လက္တစ္ဖက္က ေကာက္ကိုင္ထားေရ ၾကက္သားတုန္းကို ထမင္းဝါးလက္စ ပါးစနန္႔ ကိုက္ျပီး တစ္ဖက္က သူ႔သံေလာင္ပြန္းကို ကိုင္ပနာ ထြီးထည္႔သည္။ အနားစပ္တိ ေပါက္ျပဲနီေရ သံေလာင္ပြန္းကို ၾကည႔္ျပီး သူတြန္းဆြီးကို ရာ တိတ္တိတ္ေခ် မ်ိဳခ်ျဖစ္သည္။
……။……။……
ထမင္းစားျပီးသိ ပထမဆံုး အၾကိမ္ေျမာက္ သူ့ျမင္ရေသာ အျပည္႔ သာနီေရ လ ကို တဲပတင္းေပါက္ကနီ သူ အၾကာၾကီး ေငးနီျဖစ္သည္။
“အကိုး အိပ္ယာဝင္ေမဖိ….လာ”
ေနာက္ကနီ ေခၚနီေရ အသံပိုင္ခ်င္၏ အသံမွာ ဆြဲငင္အားေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ လွည္႔မၾကည္႔ျဖစ္ပဲ အိပ္ရာထဲကို ဝင္လာလိုက္သည္။ ဖ်ာကို အေသခ်ာ ခင္းထားေသာ ေမြ႔ယာ ညွင္းသိုးသိုး အနံ႕သည္ သူနန္႔ လံုးဝမစိမ္း။
သို႔ေသာ္ လေရာင္ေအာက္မွာ အထင္းသား ျမင္နီရသည္႔ အဖာတရာ နန္႔ အိပ္ယာေဟာင္း ေလးခုေလာက္ကို စုျခဳပ္ထားေရ သူအိပ္ရဖို႔ ေမြ႔ယာကို ေနာက္ကုန္းပင္ ခ်ခ်င္စိတ္မဟိ။သူ နိခင္းက ဆီးရံုမွာၾကည္႔ခေရ ဇတ္လမ္းထဲက လူတိ အေရာင္အသြီးနန္႔ သ႔ူဘဝ လားလားမွ မဆိုင္။ ေနာက္ဆံုး အတင္း လွဲခ်လိုက္မွ ရင္းႏွီးဖူးေရ ေမြ႔ယာ အထိအတြိေၾကာင္႔ သူနီသာထိုင္သာ ဟိလားသည္။
ေနာက္ကနီ တယုတယ ပြတ္သပ္နီေရ မယားကို လွည္႔ပင္မၾကည္႔ျဖစ္။မ်က္စိမွိတ္ထားေသာ္လည္း ျပန္ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္႔ မ်က္ႏွာကို ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ သူမေဖ်ာက္ႏိုင္။စ်ီးေရာင္းျပီး ေညာင္းလို႔ ထင္ေရ သူးမယားေလ႔ အိပ္ပါလားျပီး တနားအၾကာသူမ်က္လံုးကို အတင္းမွိတ္လိုက္ျပီး ေကာင္းမၾကာလိုက္ သူပါ အိပ္ပါလားသည္။
…….။…….။…….
ရိုးသားေရလို႔ နာမည္ၾကီးေသာ သူ႔ကို အလုပ္ပီးဖို႔လူ မယွား။ေနာက္တနိမိုးလင္းမွာပင္ ဆရာဝန္က အနားယူရန္ တားခေသာ္လည္း ဝမ္းေရးအတြက္ သူအလုပ္လုပ္ျဖစ္သည္။ အလုပ္လုပ္ရမည္႔ တအိမ္လံုးတစ္ေယာက္ေလ႔ မဟိ။ အားလံုး အလုပ္ႏွင္႔ ေက်ာင္းသို႔ လားခၾကျပီး သူတစ္ေယာက္တည္းရာ က်န္ခသည္။ သူလုပ္ရမည္႔ အလုပ္က အိမ္ ႏွင္႔ အိမ္ျခံဝင္းတစ္ခုလံုး ယွင္းလင္းေရး။ ေကာင္းပင္မၾကာလိုက္ သူျပီးစီးလားသည္။ အမွန္က သူကိစၥျပီးလွ်င္ သူေဒအိမ္မွ ထြက္လားရမည္ျဖစ္သည္။ အဟင္႔ သူခ်က္ခ်င္းေတာ႔ ထြက္မလားခ်င္။သူျမင္တြိနီရေရ ေဒအိမ္ကို သူဆက္ျပီး တဆိေခ် စူးစမ္းခ်င္သည္။ ဟုတ္ေတ။ သူစိတ္ကို တနားေခ် သူလႊတ္ထားလိုက္ခ်င္သည္။ နာရီကေလ႔ အခုမွနိခင္းေလာက္ရာ ဟိမည္။နီက သူ႔ေခါင္းထက္တည္႔တည္႔ မွာ။ အိမ္ယွင္မ်ားက ညစသားမွျပန္လာမည္ ေျပာသည္။ သူတစ္အိမ္လံုး လိုက္ၾကည္႔ မိသည္။ေဒအိမ္က ဇတ္လမ္းထဲကပိုင္ မခမ္းနားေကေလ႔ သူ႔တဲထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာသည္။ အိပ္ရာမ်ားကို ပံုစံၾကည္႔ခ်င္၍ သူအိပ္ခန္းတန္းခါးမ်ားကို ဖြင္ဖို႔ ၾကိဳးစားသည္။ ေတာက္ေလွ်ာက္တစ္ခန္းမွ် ဖြင္႔မရ။ ေနာက္ဆံုးဖြင္႔ျဖစ္ေသာ အိမ္ အထက္ထပ္မွ အခန္းက အခန္းခ်င္ lock ခ်ဖို႔ မိလားေရ ထင္ပါယင္႔။ သူအလြယ္တကူ လွည္႔လုိက္ရံုႏွင္႔ အခန္းကပြင္႔လားသည္။ အခန္းက ျပင္ထားစြာ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည္။အိပ္ရာကေလ႔ အခန္းခ်င္ မသိမ္းခထင္ယင္႔။အင္း…အိမ္ခ်င္တိေလ႔ လာဖို႔မဟုတ္သိ။သူ၏ သိစိတ္ႏွင္႔ မသိစိတ္ သေဘာတူညီမႈရျပီး ကန္႔ကြက္မဲ သုည ႏွင္႔ အိပ္ခ်င္စဖြယ္ ကုတင္ထက္တြင္ သူလွဲအိပ္လိုက္သည္။ အိပ္ယာ၏ ႏူးညံ႔မႈအေၾကာင္းကိုပင္ ၾကာၾကာ မေတြးလိုက္ႏိုင္ ေညာင္းေညာင္းႏွင္႔ သူအိပ္ပါလားသည္။
…….။…..။…….
“ဂ်က္….ဂေလာက္….ဂ်က္…”
သူ အသံေၾကာင္႔ႏိုးလာျခင္းျဖစ္သည္။သူနီကို ၾကည္႔လိုက္သည္ ေကာင္းေတာ႔ မေမွာင္သိ။ဇာအခ်ိန္ေလာက္ အိပ္ပါလားမွန္း သူမသိ။ မ်က္စိကန္းနီ၍ နားေကာင္းေသာ သူ အသံေၾကာင္႔ရာ ႏိူးလာသည္။ ခ်က္ခ်င္းသူအိပ္ရာက ထျပီး ကဗ်ာကရာ အိပ္ရာကို ဟန္မပ်က္ေခ် ျပန္ထားလိုက္သည္။ေတာ္ပါသိယင္႔ သူမအိပ္ခင္ကပင္ အိပ္ယာက မသိမ္းရသိလို႔။ သူ အခန္းျပင္ထြက္ဖ္ို႔ တန္းခါးနားအေရာက္ လွခါးထက္ကို တက္လာေသာ ျခီသံၾကားလိုက္ရသည္။ေယမွ ဒုကၡ။ ေဒ အခန္းပိုင္ခ်င္ရာ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ဟူး…သူခ်က္ခ်င္းထြက္လို႔ မျဖစ္သိ။ အေျခေန ၾကည္႔ျပီးမွ သူထြက္ရမည္။ထုိ႔ေၾကာင္႔ ေဘးဘီကိုလွည္႔ျပီး အခန္း တစ္ခုလံုးကိုေလ႔လာလိုက္သည္။ ေၾသာ တိြဗ်ယ္။ သူ႔မ်က္လံုးကို ပထမအၾကိမ္ေျမာက္ ေက်းဇူးတင္လိုက္ျပီး လူတစ္ေယာက္စာ ပံုးလို႔ရသည္႔ ကုတင္ေအာက္ကိုလားျမင္ကာ ဝင္ပုန္းနီလိုက္သည္။
……။……။…….
“……….အီ….”
ဆီမထည္႔ဗ်ယ္ၾကာေရ တန္းခါးသံႏွင္႔ တတူ ဝင္လာေရ ေျခဖဝါးေခ်က မထိရပဲႏွင္႔ အျမင္ႏွင္႔ပင္ အလြန္ႏူးညံနီမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာလွသည္။ကုတင္ထက္သို႔ ပစၥည္းတစ္ခု ဖုတ္ခနဲ႔ ျပတ္က်သည္။ မၾကာလိုက္ ကုတင္ေဘးက အဝတ္ဗီုကို ဖြင္လိုက္သံသူၾကားျပီး ျခီဖဝါးအႏုေခ် အထက္က ျခီမ်က္စိနားကို စကပ္အျဖဴေခ်ကြင္းခနဲ႔က်သည္…ယျပီးလွ်င္ ..ပန္းႏုေရာင္ဇာတိတပ္ထားေရ သူႏွင္႔ မရင္းနွီးေရ အရာတစ္ခုက်လာသည္။တနားေခ်ပင္မၾကာလိုက္ သူမွင္သက္မိနီတုန္းမွာပင္ ျခီဖဝါးႏုေခ်က ယင္း ပန္းေရာင္ အရာဝတၳဳထဲကနီ ကြ်မ္းက်င္စြာ အသာယမထြက္လိုက္သည္ကို သူေနာက္ဆံုးတြိလိုက္ရသည္။
“အိခနဲ႔ ” ကုတင္ထက္မွာ ပစ္လွဲလိုက္သံႏွင္႔ တတူမလိုက္ေတ ျခီဖုဝါးေခ် တစ္စံုေလ႔ေပ်ာက္ဆံုးလားျပီး တစ္ခန္းလံုးျပန္ျငိမ္သက္လား ျပန္သည္။ ျခီဖုဝါးေခ် ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္လားပံု ၾကည္႔ရစြာ ျခီဖုဝါးပိုင္ခ်င္ ေညာင္းေညာင္းႏွင္႔ ဝင္အိပ္လို္က္ဗ်ယ္လို႔ ထင္သည္။ ယင္းျခီဖုဝါးပိုင္ခ်င္ အိပ္ေမာက်ခ်ိန္ တနားေခ်ေစာင္႔ျပီး သူေဒအခန္းထဲက ထြက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ျပီး ကုတင္ေအာင္မွာ ဆက္ျငိမ္နီလိုက္သည္။
လူရာ အသံမထြက္ေအာင္ သူျငိမ္နီရသည္။ အခုနကမွ ျမင္လိုက္ရေရ ျမင္ကြင္းကို သူ႔မ်က္လံုးထဲက ေဖ်ာက္မရ။ သူျပန္ျမင္ေယာင္မိယင္း ႏွလံုးခုန္သံပါလ်င္လာသည္။တခါေလ႔ မျမင္ဖူးခေရ ျမင္ကြင္း၏ ရလဒ္က ဆန္းၾကယ္သည္။ ေဒေလာက္ရင္ခုန္မႈမ်ိဳး သူမၾကံဳဖူး။ ေထာက္ထားေရ လက္ထက္ကို ေဇာေခြ်းက ေတာက္ခနဲ႔ က်သည္။သူကို္ယ္သူနား မလည္ဗ်ယ္။ အခန္းပိုင္ခ်င္ သိလားမည္ေၾကာက္၍ ေဇာေခြ်းျပန္လားသည္ဟုသာ သူယူဆလိုက္သည္။
…….။……..။……..
ျငိမ္သက္နီေရ အခန္းထဲမွာ ကုတင္ေအာက္ကနီ သူတတိမ္းေခ် ထြက္လာလိုက္သည္။
ျခီကိုဖြျပီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္မွ သူအခန္းတန္းခါးသို႔ မလားမီွ ျခီဖုဝါးပိုင္ခ်င္ကို ဇာပံုစံမွန္း တနားေခ်ေလာက္ေတာ႔ သူၾကည္႔လိုက္ခ်င္သည္။သူမ်က္လံုးႏွစ္ဘက္လံုးကို ကုတင္ထက္သို ပို႔လိုက္သည္။့ျမင္ကြင္းက သူထင္မွတ္မထား သည္႔ ျမင္ကြင္း။
ေျခာက္သြိနီေရ အာေခါင္ကနီ မဟိေရ တန္းဆြီးကို မ်ိဳခ်လိုက္သည္။အခုနက ရင္ခုန္သံထက္ လ်င္ေသာ ရင္ခုန္သံကို သူ႔နားႏွင္႔ပင္ ၾကားနီရသည္ပိုင္ သူထင္လာသည္။ျခီဖုဝါးမွတစ္ဆင္႔ မႊီးညွင္းႏုမ်ားေပါက္နီသည္႔ ျခီသလံုး၊ ျပီးလွ်င္ ပန္းႏုေရာင္ မ်က္ႏွာသုတ္စကို ကိုယ္ ဗလာမွာ ပတ္ထားေသာ ခႏၶာ။ေနာက္ဆံုး ပန္းႏုေရာင္ ထနီေသာ ပါႏုႏု၊ သြီးေၾကာေခ်တိက ပါးႏွစ္ဘက္မွာရာမက မွိတ္ထားေသာ မ်က္ခြံ ထက္မွာပါ။တျဖည္းျဖည္းခ်င္းစီိ ျမင္လိုက္ရသည္႔ ျမင္ကြင္းက သူ႔ျခီေထာက္တိလႈပ္မရေအာင္ လုပ္ထားလိုက္ဗ်ယ္။ ရာသီဥတုေၾကာင္႔ ဆံစ မ်က္ႏွာႏွင္႔ ရင္ဘတ္တဝိုက္ ကြက္က်ားျပီး စို႔နီေရ ေခြ်းစက္ေခ်တိကလည္း လွသည္။မျပီတျပီျဖစ္နီေရ မ်က္ႏွာသုတ္ေအာင္က ကိုယ္ခႏၶာကေလ႔ လွသည္။ သြယ္စင္းနီေရ ေပါင္တံမွာ အျပစ္အနာဆာ မဟိေရအျပင္ ဝင္းဝါနီေရ အသားေရကို ေအပိုင္မ်ိဳးျမင္လိုက္ရသည္႔ အတြက္ မ်က္လံုးတိ အနည္းေခ် ေမွးစင္းလာျပီး သူမခႏၶာကို အထက္ကမိုးလိုက္ဗ်ယ္ သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္က ေကာင္မေခ် ပက္ခုံးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
သူ႔လႈပ္ယွားမႈေၾကာင္႔ ႏိုးက်လားေရေကာင္မေခ်က ရံုန္းသည္။သူကေလ႔ မလြတ္ေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ယင္း ခါးမတ္လာေရ ေကာင္မေခ်ကေလ႔ ေအာ္ဖို႔ ၾကိဳးစားသည္။ သူမ မေအာ္ခင္ သူတားမွျဖစ္ဖို႔ဆိုေရ အသိကလႊမ္းမိုးလားျပီး အတင္း အားထည္႔ဗ်ယ္ လွဲခ်လိုက္သည္႔ အတြက္ ကုတင္ေဘာင္ႏွင္ ေကာင္မေခ် ေနာက္စိေဆာင္႔ကာ ေနာက္ဆံုး သူမ မိေမ်ာလားသည္။
…..။…..။…..
အျမင္အာရံုက အဓမ ဆြဲေခၚလာေသာ ရမၼက္ကို သူတိုးလြန္ႏိူင္စြမ္း မဟိေရ အဆံုးမွာ… ကြဲျပားေရ အျမင္ရာဟိျပီး မကြဲျပားမျခားနားေရ အရသာတစ္ခုကို သူ မိုက္မိုက္မဲမဲ ယူလိုက္မိသည္။
သူ အျမင္ကို သာယာျခင္း မွာ ၾကာၾကာခံစားခ်ိန္မရ လိုက္ ပါးလြန္းလွေသာ နားက ျခံတန္းခါးဖြင္႔သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေဒတစ္ခါ သူေကာင္းမစဥ္းစားႏိူင္ မျပီးသိေရ အရသာတစ္ခု အဆံုးသတ္ဖို႔ပင္ၾကိဳးစားဖို႔ အၾကံမရလိုက္ အႏာၱရာယ္ကို ၾကိဳသိလ်က္ အခန္းတန္းခါးဝကနီ ျခံေနာက္သို႔ ခုန္ခ်လိုက္သည္။
အေလာတၾကီး ခုန္ခ်လိုက္ေတ အတြက္ တိုင္တစ္တိုင္ကို တိုက္မိျပီး ျမီျပင္ကိုက်သည္။ျပဳတ္အက်တြင္ သူ႔ခႏၶာ ႏွင္႔ အဝတ္လွမ္းသည္႔တုိင္ တိုက္မိျပီး တိုင္ပါလဲလားသည္။ အဝတ္လွမ္းေရ ၾကိဳးက သူ႔ မ်က္လံုးႏွစ္ဘက္စလံုးကို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ လာရိုက္ျပီး တနားေခ်အတြင္း သူ တေလာကလံုး၏ အလင္းႏွင္႔ အဝီးဆံုးကိုေရာက္လားခလီသည္။
…….။…….။……..
ျပစ္ဒဏ္တစ္ခုကို ပီးဆပ္ေတဆိုေရ အခ်ိန္တစ္ခုအတြင္းမွာ သူ႔အတြက္ အယင္ အျပင္က အကန္းဘဝ နွင္႔ ေထာင္တြင္း အကန္းဘဝ၏ ကြဲျပား ျခားနားခ်က္ျဖစ္ေတ လြတ္လပ္မႈမဲ႔ျခင္း ႏွင္႔ ပင္ပန္းျခင္းကို သူရဟိခသည္။ေထာင္မွျပန္လြတ္လာေသာ တနိ ေနာက္တၾကိမ္ မ်က္လံုးျပန္ခြဲဖို႔လား ဟု မီးလာလွ်င္ သူ႔ထံတြင္ အေျဖတစ္တည္း သာဟိသည္။
ယင္းအေျဖသည္ကား…..။


အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါေရ….
ညီစု(၂၀၊၀၅၊၂၀၀၉)