အေမွာင္က်လားေရျမိဳ႕

တားျမစ္ထားေရ အသီးကို
မစားမိဖို႔
ဂါထာ တစ္ပုဒ္ပိုင္
အခါခါရြတ္ဆိုနိန္ယင္းက
ျဒပ္မဲ႔ရြာေခ်ထဲက
နတ္သမီးေထာင္ေခ်ာက္မွာ
အမွတ္တမဲ႔ ကၽြံယင္း
နံရုိးတစ္ေခ်ာင္းထပ္က်ိဳး
အစိုးမရခ စိတ္ခႏၶာနန္႔ ငါ…။

ျပကၡဒိန္ အေဟာင္းထဲမွာ
အပြဲပြဲေအာင္္ခသမွ်
အခုတစ္ေခါက္မွ
စာေမးပြဲ ဝင္မေျဖရဲေရ လူတစ္ေယာက္
ေၾသာ္…
ငါေၾကာက္တတ္မွန္း
ယင္းနိန္႔ကမွ သိေရ…။

ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္စီက
ငါ နန္႔ ငါ ရန္ျဖစ္လို႔
ဂနာမျငိမ္တတ္ေတ စိတ္က
အခုမွ…
အမက္ေမာဆံုး အျပဳံးနန္႔
မပ်က္မသံုး ျပဳံးနိန္ေရ ပံုရိပ္ေခ်ကို
အိပ္ရီးပ်က္ခံ စိုက္ၾကည္႔နိန္တတ္ဗ်ယ္။

ဒုတိယအၾကိမ္
အသစ္ျပန္မက္လာေရ
၁၆ႏွစ္အရြယ္ အိပ္မက္က
ေအတစ္ခါ ေလးနက္ေျပာင္ေျမာက္လြန္းလို႔
ရင္ဘတ္ တည္ေဆာက္ပံုကို ပံုေဖာ္ေက
၂၁ရာစု ရာဇဝင္မွာ
ငါရာ စာတင္က်န္ခဖို႔ ယံုၾကည္ယင္႔…။

ယင္းရင္ဘတ္ထဲ
ပ်ိဳ႕ထုတ္မရေရ
ေဝဒနာတစ္စက တစ္ဆို႔
ငါ႔ျမိဳ႕တစ္ခုလံုး မီးအေမွာင္က်လို႔
ညေခ်ပီးဖို႔ အလင္းနန္႔
အသက္ဆက္ဖို႔ လူတစ္ေယာက္ကို
အစမ္းသံုးတာျဖစ္ သံုးၾကည္႔ပလင္…ညေခ်။

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါေရ။
ညီစု
(၂၄၊၃၊၂၀၀၉)